PHOTOGRAPHY WEBLOG

Vier fotografen van het agentschap NOOR geven komende zomer workshops in Toscane.

20-26 juli
Stanley Greene - Along The Chalk Lines
Kadir van Lohuizen - Long term projects and how to make it happen

27 juli - 2 augustus
Jodi Bieber - Documentary Photography: A Personal Approach
Philip Blenkinsop - Truth as we see it

Kosten (globaal) per persoon:
1050 voor de workshop
400 euro voor onderdak
300 euro voor maaltijden

Plus het vervoer van en naar Toscane voor eigen rekening.

We all have a choice in life. You can cover a hell of a lot wide and shallow or you can cover a small number of things narrow and deep. Both are valid. But those who decide to do narrow and deep produce something that ultimately lasts.

Philip Jones Griffiths

Het World Press Photo jaarboek is gerestyled en een voorproefje van het nieuwe uiterlijk is te bekijken bij World Press Photo.

Tevens maakt de organisatie bekend dat de Sem Presser lezing tijdens de World Press Photo Awards Days, dit jaar verzorgd door Martin Parr, te volgen is via live streaming. De lezing vindt plaats op 26 april om 15.00.

De jury van de Haagse Fotografieprijs 2007 heeft nu toch vastgesteld dat de winnende foto van de heer Boers niet volgens de geldende reglementen is gemaakt. Zo is gebleken uit de nadere toelichting van de maker van de foto en het oordeel van Hans Kouwenhoven (Zilveren Camera). Men heeft daarom besloten de uitslag ongeldig te verklaren en een nieuwe uitslag vast te stellen.

Hans Willink is nu uitgeroepen tot winnaar van de eerste prijs. Hij ontvangt 1000 euro voor zijn foto van tennisster Michaella Krajicek.

Voor de volgende editie van de fotoprijs zal de jury worden aangevuld met fotojournalist Martijn Beekman, winnaar van de Zilveren Camera 2007.

Reuters en MediaStorm hebben de handen ineengeslagen voor een omvangrijk verslag in foto's, geluid en bewegende beelden van vijf jaar oorlog in Irak.

Bekijk Bearing Witness: Five Years Of The Iraq War met foto's van onder anderen Jerry Lampen en een profiel van Goran Tomasevic.

Het is morgen vijf jaar geleden dat de Verenigde Staten Irak binnenvielen. De Amerikaanse oorlogsfotograaf Chris Hondros bezocht sindsdien het land elf keer. Aan de hand van zijn foto's blikt hij terug op zijn bezoeken aan Irak. In Netwerk een portret van oorlogsfotograaf Chris Hondros.

Netwerk wordt komende nacht vanaf 01.20 herhaald op Nederland 2.

Bekijk een aantal van zijn foto's:

http://media.npr.org/programs/morning/features/2007/mar/hondros/slideshow/index.html
http://blogs.gettyimages.com/news/author/chris/
http://www.msnbc.com/modules/interactive.aspx?type=ss&launch=17369389,3042924&pg=1
http://www.independent.co.uk/news/media/photographer-chris-hondros-how-i-captured-iraq-790432.html

The only thing we photographers really want more than life, more than sex, more than anything, is to be invisible.

Philip Jones Griffiths

De afgelopen nacht overleden Philip Jones Griffiths gaf op 24 januari van dit jaar nog een lezing in de Frontline Club te Londen.

Stuart Franklin heeft op het Magnum Blog een necrologie geschreven voor Philip Jones Griffiths, vergezeld van een selectie van zijn bekendste foto's.

The world that I grew up in will be, from today, a poorer place. It is with great sadness I have to write that Philip - a monumental, irrepressible force in photography and in life - and a courageous fighter against the cancer that finally defeated him - passed away last night.

Not since Goya has anyone portrayed war like Philip Jones Griffiths.

Henri Cartier-Bresson

Real photography is a wonderfully inclusive, democratic medium, whereas “art photography” is more often a private pursuit by conmen.

Magnum cannot be relied upon for direction. There are in fact two Magnums today: Real Magnum and Magnum Lite. Unfortunately, those in the latter camp have taken over the agency aided by staff members eager to promote inanities. I predicted this outcome over ten years ago. There are monumental changes taking place in teh world of photography and certainly within Magnum. Confusion reigns. Copyright protection was one of the main pillars on which Magnum was built-yet, last June, we members of the agency were being persuaded by the latest industry expert to remove the copyright signs from our photographs, to encourage theft of our pictures as a way to publicize them.

Long before I joined Magnum, I devoured every bit of information about the organization, so there were few surprizes. So many discussions were boring, as I usually knew what everybody was going to say before they said it. Over the years I saw the best, and the worst, of behavior, with perhaps the subversion of democracy the most egrerious example. I've always considered witnessing the perfidy of others to be an educational experience!

Philip Jones Griffiths (1936-2008), in een interview in Aperture 190, voorjaar 2008.

You excite your humanity every time you take a photo. Lose your humanity and you stop being able to judge, to know, to see.

Philip Griffith Jones

Magnum-fotograaf Philip Jones Griffiths is in Londen aan de gevolgen van kanker overleden.

Philip Jones Griffiths, geboren in 1936, sloot zich in 1966 aan bij Magnum en werd in 1971 volledig lid. Hij werd vooral bekend door zijn foto's van de Vietnam-oorlog. Van zijn hand verschenen boeken als Vietnam Inc., Dark Odyssey, Agent Orange-Collateral Damage en Vietnam at Peace. Sinds 2000 vocht hij tegen de ziekte die hem nu fataal is geworden.

Lees een recent interview met "de Welshman met het luie oog" in The Independent.

Fotograaf Catrinus van der Veen van de Leeuwarder Courant weigert een prijs van 1000 euro die hem werd toegekend door de stichting De Faunabescherming. De stichting bekroonde hem voor een foto van twee jagers bij een aantal doodgeschoten vossen.

De stichting, die zich inzet voor in het wild levende dieren, riep op foto's in te sturen van de vossenjacht. Van de inzendingen voldeed er geen aan de criteria. De jury besloot een in de Leeuwarder Courant van 2 mei vorig jaar gepubliceerde foto te belonen met de prijs van €1000. De foto laat zien hoe 7 pasgeboren vosjes in de zoogtijd zijn afgeslacht door twee jagers. Op de winnende foto poseren de twee jagers trots bij hun slachtoffers.

Van der Veen zegt dat hij een tijd geleden benaderd is met de vraag zijn werk in te sturen. Dat heeft hij geweigerd. De jury heeft vervolgens de in de krant afgedrukte foto bekroond. De fotograaf wil er niks van weten: "Ik sta principieel neutraal in de discussie over de jacht. Met deze prijs wil ik absoluut niets te maken hebben."

Magnum-In-Motion, de multimedia-website van Magnum Photos, heeft ter gelegenheid van de vijfde verjaardag van de inval in Irak een nieuw formaat geïntroduceerd, namelijk een vierluik van fotografische essays.

W A R S / Philip Jones Griffiths
W A R S / Christopher Anderson
W A R S / Paolo Pellegrin
W A R S / Thomas Dworzak

Let op, het filmpje gaat geen moment over foto's van Geert van Kesteren zelf. Oftewel: pronken met de veren van een ander.

Twee dingen vallen me op tijdens de presentatie van het nieuwe boek van Geert van Kesteren in De Balie:

1. Als je in Nederland succes zoekt als fotojournalist is veel reclame (laten) maken voor jezelf, zodat iedereen dénkt dat je erg goed en succesvol bent, belangrijker dan de kwaliteit van je foto's. Blijkbaar zijn mensen gevoeliger voor wat ze tot vervelens toe over iemand horen en lezen via een PR-offensief, dan dat ze hun eigen oordeel over iemands werk durven te volgen.

Dus: Bombardeer de media (met name Volkskrant, NRC en tv-redacties) met glansrijk nieuws over je succesvolle zelf, en voor je het weet zit je in valse bescheidenheid aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk of Pauw & Witteman. (Mocht dat nog even niet lukken, dan is er vast en zeker een stoel vrij bij Goedemorgen Nederland.)

2. Geert van Kesteren weet over fotografie niets anders op te merken dan "Ik ben een heel erg goede fotograaf" (en dat herhaaldelijk). Hij beheerst de publiciteits-truc, en zijn bekendheid berust mijns inziens dan ook grotendeels op PR, niet zozeer op opvallende fotografische prestaties.

Het protest van de Haagse fotograaf Hans Willink bij de jury van de Haagse Fotografieprijs 2007 is afgewezen. De jury laat Willink dat vandaag in een brief weten. Volgens Willink was de winnende foto van het ADO-stadion van fotograaf C. Boers uit Haarlem gemanipuleerd en daarmee handelde de fotograaf in strijd met de reglementen.

Volgens Hans Willink liegt de winnaar over de wijze waarop de foto tot stand is gekomen. Op de winnende foto is het veld van ADO te zien, gefotografeerd vanaf de tribune achter het doel. De foto is genomen tussen twee stoeltjes (een groene en een gele) door. Willink, als fotograaf van de Haagse voetbalclub kind aan huis in het nieuwe stadion, is zeker van zijn zaak.

Het is zijn overtuiging dat Boers twee foto’s heeft gebruikt voor de winnende foto en dat is tegen de regels. Boers heeft de jury verteld dat hij tijdens de bouw van het stadion een geel en een groen stoeltje naast elkaar heeft gezet. "Hij liegt," zegt Willink over deze uitleg. "De stoeltjes zijn op 11 juni gemonteerd en de doelen zijn pas in de eerste week van juli geplaatst. Toen waren er geen losse stoeltjes meer."

Willink krijgt steun van AD-fotoredacteur Maurice Nelwan: "De foto is gemaakt met twee lenzen. De stoeltjes zijn overduidelijk gefotografeerd met een groothoeklens. Als die lens ook zou zijn gebruikt bij de foto van het veld, dan zou het verste doel veel kleiner zijn,"’ zegt Nelwan. Bovendien blijkt bij het vergroten van de foto in een fotobewerkingsprogramma op de computer, dat de foto van de stoeltjes op een foto van het veld is geplakt. "Duidelijk gemanipuleerd", aldus Nelwan.

De jury heeft daar geen boodschap aan: "Boers doet al jaren mee aan de Haagse Fotografieprijs. Wij hebben hem naar aanleiding van het protest nog eens gevraagd hoe hij de foto heeft gemaakt. Dat heeft hij uitgelegd. De winnaar heeft heel veel tijd besteed aan de foto. Hij is de winnaar. De discussie is gesloten."

In de jury ontbrak dit jaar iemand met professionele kennis van fotografie, iemand die met gezag en een fotografisch oog kan oordelen over de fototechnische waarde van een foto. Willink houdt zich van harte aanbevolen voor een plaatsje in de jury van volgend jaar.

Bron: Algemeen Dagblad.

Foto Ami Vitale

In het aprilnummer van National Geographic Magazine dat volgende week verschijnt is een reportage te bekijken die fotojournaliste Ami Vitale maakte over het dreigende verdwijnen van de riksja uit de straten van de Indiase metropool Kolkata (Calcutta).

De foto's zijn nu al te bekijken op de website van National Geographic, evenals een multimediaversie met commentaar van de fotografe.

Ook is er een interview met Ami Vitale over de totstandkoming van de reportage. Tijdens een overvloedige stortbui in het regenseizoen kwam ze op straat te vallen en leerde een gevoelige les: Draag nooit teenslippers of sandalen tijdens de moesson!

Een korte film van National Geographic over Magnum-fotograaf David Alan Harvey is hier te downloaden.

Jinx Rodger haalt in the Guardian herinneringen op aan haar echtgenoot, oorlogsfotograaf en mede-oprichter van Magnum George Rodger die in 1995 overleed.

Lees On the road with George.

Vanavond is fotojournalist Kadir van Lohuizen te gast in het praatprogramma Pauw & Witteman. Van Lohuizen keerde onlangs terug uit Tibet. In 1999 verscheen van hem het boek www.tibet.chin.com.

Hopelijk worden door het duo Pauw&Paul zinniger vragen gesteld dan gisteren in het NPS-programma De Kunst.

Pauw & Witteman, Nederland 1, 23.00-23.55.



De eerste keer dat van Lohuizen naar Tibet ging, was met de Transsiberië Expres in 1985. In '87 wilde hij er weer in maar door de opstand die er toen was, waren de grenzen afgesloten. Vanaf 1995 ging hij drie keer, dit keer om te fotograferen. Hij trof een enorm verschil aan met zijn eerste bezoek, en keerde zich tegelijkertijd tegen het geromantiseerde beeld van Tibet, de cult rondom Tibet. "Er wordt gedaan of het een dierentuin is waar een hek omheen gezet moet worden en waar iedereen vooral moet blijven zoals vroeger. Want dat vinden wij leuk en mooi. Ik vind dat kortzichtig."

Met zijn foto's ontmaskert van Lohuizen de valse romantiek van films als 'Seven Years in Tibet' en 'Kundun'. Het opbouwen van de toeristenindustrie laat hij zien met de door de Culturele Revolutie verwoeste kloosters die nu door dezelfde Chinezen weer worden gereconstrueerd. Maar aan de andere kant houden Chinese politiemannen de monniken in de gaten bij rituele feesten. Ondanks dat constateert van Lohuizen dat de onderdrukking niet meer echt fysiek is. "Studenten van de opstand op het Tienanmenplein in 1989 zijn nu bezig carrière te maken, de welvaartseconomie heeft het eigen volk en de Tibetanen gekocht. In 1985 was er niets, nu kun je alles krijgen, overal zijn shopping malls, waarbij vergeleken Magna Plaza een buurtwinkeltje is. Alle topmerken kan je krijgen: Boss, Versace, noem maar op."

De economische welvaart van China die sinds het begin van de jaren '90 in Tibet doordringt heeft vooral effect op de jonge Tibetanen die materialistisch zijn geworden: ze ambiëren dure kleren, auto's en grote huizen. Hard werken en geen contrarevolutionaire activiteiten, dat is hun devies. Ze zijn opgegroeid onder Chinees bewind en beschouwen de oudere Tibetanen als achterlijke boeren. In Lhasa zie je nu overal fourwheeldrives, mobiele telefoons, gameboys en glanzende kantoorgebouwen en karaokebars in het half Chinees, half Tibetaans. De houseparty's zien er precies zo uit als in Amsterdam, ze laten deejays uit Shanghai invliegen voor een nacht. En de jongeren die om 5 uur de straat op rollen, komen langs tempels waar hun leeftijdgenoten als monniken zitten te mediteren. Dit staat in schril contrast met pelgrims die honderden kilometers naar Lhasa kruipend en knielend afleggen, als protest. "Het gebeurt naast elkaar, bovenop elkaar en tegelijkertijd - dat wilde ik laten zien."

Het interview met Geert van Kesteren dat het Parool zaterdag plaatste is nu ook online te lezen onder de titel 'Ik zit daar niet om een potje mee te huilen'.

Enkele fragmenten:

Je wordt vertegenwoordigd door het vermaarde bureau Magnum, pas als de derde Nederlandse fotograaf in de geschiedenis.

"Ik kan er nu eigenlijk weinig over zeggen. Mijn status is nog helemaal niks. In juni gaan ze vergaderen, dan presenteer ik mijn werk van de laatste tijd, en dan zou ik zomaar ineens associate lid kunnen zijn. Of het is definitief voorbij. En als ik associate lid ben, moet ik over twee jaar weer werk laten zien om volwaardig lid te worden. Magnum is wel het leukste wat me ooit is overkomen. Ik vind mijn werk daar passen en ik hoop dat zij dat ook vinden."

Heb je al eelt op je ziel van alle ellende die je hebt gezien?

"Nee, absoluut niet. Ik heb gemerkt dat er een groot verschil is tussen de fotograaf en de schrijver Van Kesteren. Als fotograaf zit de camera ertussen. Het is iets technisch wat je aan het doen bent. Dan denk je niet: o, wat erg. Dat leidt af. Je zit daar niet om een potje mee te huilen. Maar zonder camera krijg je het veel meer voor je kiezen. Dat had ik misschien onderschat."

Munten vanaf de tweede ring. Uitgebrande vuurwerkstaven. Een hele wedstrijd dropjes naar je hoofd. Bekers met bier en urine op je laptop. Bier en urine op je jas, frikadellen er achteraan. ‘Kankerfotograaf! Kankerfotograaf!’ achter je rug. Stewards die je wegsturen of je zelfs overmeesteren. Camera’s gesloopt. Camera’s gestolen. Na afloop van de wedstrijd bang zijn om terug te lopen naar je auto. De blikken van opgefokt supporterstuig. Je bent van de pers, de vijand, partijdig. En ook nog fotograaf, de laagste soort, aan de rand van het veld een fantastisch mikpunt.

Dit maken voetbalfotografen mee. Reutersfotograaf Jerry Lampen: ‘Wij zijn de negers van het voetbal.’ Hij voelt zich vaak als een beest beschimpt en behandeld. ‘Kankerfotográááf! Waarom? Ik heb er na ruim twintig jaar nog geen verklaring voor.’ Respect ontbreekt, ook bij de clubs, meent hij, net als goed overleg. ‘Onze problemen worden weggehoond. Ondanks alle maatregelen kan het publiek van alles blijven gooien. We zouden de clubs voor de schade aansprakelijk moeten stellen.’

ANP-fotograaf Robert Vos valt hem bij. Volgens hem zijn ze in het digitale tijdperk kwetsbaarder geworden dan in de tijd van de filmrolletjes. Zijn laptop probeert hij op schoot te houden. Zet hij het apparaat naast zich neer, dan kan hij een knappend geluid horen. Muntjes die doel treffen en het scherm onbruikbaar maken. ‘Je kunt bijna niet werken’, zegt hij. Het gebeurt vooral bij avondwedstrijden, als een deel van het publiek zich heeft ‘ingezopen’.

Geen van de Nederlandse stadions voldoet aan de minimale veiligheids­eisen voor voetbalfotografen. Jerry Lampen komt als Reuters-fotograaf vaak in het buitenland, voor EK’s, WK’s en Champions League-wedstrijden. Duitsland vindt hij bijzonder goede faciliteiten hebben. Maar het hartelijkst werd hij in de VS bij wedstrijden van American football ontvangen. ‘Ze haalden me zelfs van het vliegveld op. Echte gastheren. Ze denken er met je mee.’ Ondanks alle eerzame pogingen zijn Nederlandse eredivisieclubs volgens hem nog niet zo ver. ‘Ik verlang als fotograaf eigenlijk maar twee dingen: overleg en respect. Behandel me als ieder normaal mens. Geef me het gevoel dat ik welkom ben.’

Lees meer in De Journalist.

Nicolien Sauerbreij, de Nederlandse snowboardster dit afgelopen weekend de wereldbeker in haar sport won, overweegt na haar sportloopbaan over te stappen naar de sportfotografie. Wie opgelet heeft had daar op deze site al over gelezen, en zaterdag ging ze in Trouw verder in op deze mogelijke overstap:

Nicolien Sauerbreij verwelkomde fotograaf Soenar Chamid tien jaar geleden in de camper waarmee ze tijdens de wintermaanden door Europa toerde. Uit die ontmoeting ontstond een vriendschap, die haar recentelijk een buitenkansje opleverde. Tijdens een gesprek over een toekomst na het snowboarden nodigde Chamid haar uit hem te vergezellen bij enkele reportages. De Amsterdamse, die ooit een vooropleiding fotografie volgde, ging gretig op het aanbod in. „Ik mocht mee naar de Nederlandse kampioenschappen judo, schaatsen en atletiek. Omgaan met een camera gaat me redelijk af, al blijft het een heel moeilijk vak. Het meetorsen van al die kilo's aan apparatuur vreet energie. En je moet vechten voor een foto. Elkaar wegduwen om de beste plek in een stadion te bemachtigen hoort erbij. Ik dacht vroeger, heel naïef, dat alles draaide om talent. Niet dus. Daar ben ik me goed van bewust. Helaas duurt mijn bestaan op de piste geen eeuwigheid meer. De sportfotografie lijkt me een aardig alternatief. Als ik voldoende kwaliteit heb, wil ik me er verder in bekwamen. Alleen die moordende concurrentiestrijd staat me tegen. Als topsporter maak ik dat elke dag al mee. Wil ik dat straks weer? Helaas zit de maatschappij net zo in elkaar als de sportwereld. Mijn voordeel is, dat ik heb leren omgaan met druk."

Kadir van Lohuizen vertelde zondagmiddag in het NPS-programma De Kunst dat hij net in het vliegtuig naar huis zat toen in Tibet onlusten uitbraken. Bij aankomst op Schiphol was zijn voicemail gevuld met berichten van media die informeerden of hij nog in Lhasa was. Hij had in opdracht van Time een paar weken foto’s gemaakt van Tibetaanse jongeren die na studies in steden als Sjanghai ook thuis in Tibet van de modernste technieken en 21ste eeuws vermaak willen genieten. Van Lohuizen vertelde over enorme computercafés waar vooral veel games worden gespeeld. Maar, aldus de fotograaf, "het irriteert Westerse toeristen als ze een monnik met een mobiele telefoon zien".

Verder was het tv-programma tamelijk lachwekkend, en treurig tegelijk. Mensen uit de kunstwereld, daarbij inbegrepen programmamakers van NPS-programma's als De Kunst en (op de radio) Kunststof, blijken met veel dédain neer te kijken op de fotojournalistiek. Zij achten die minderwaardig aan de zogenaamde 'kunstfotografie', zo blijkt telkens weer. Daarom confronteren zij fotojournalisten in hun uitzendingen telkens met hun eigen vooroordelen als dat digitale amateurfotografen de fotojournalistiek overbodig maken ("als je maar ter plekke bent, bijvoorbeeld als toerist, want op dat knopje drukken kan iedereen") en dat fotojournalisten menselijk leed exploiteren voor eigen gewin. Het dieptepunt van de uitzending kwam toen een omhooggevallen beeldend kunstenaar met de naam Renzo Martens aanschoof om Kadir van Lohuizen en Sander Veeneman een hooghartig lesje te lezen (duidelijk een opzetje van de NPS-redactie, waar de heersende mening is dat fotojournalisten toch maar derderangsfotografen zijn). Het gezicht van Kadir van Lohuizen na afloop sprak boekdelen.

Dezelfde minachting voor fotojournalistiek en documentairefotografie valt steeds weer op bij de bestuurders van het fotografiemuseum FOAM en het kunstzinnige grachtengordel/Rietveldacademiepubliek dat de openingen van tentoonstellingen aldaar bezoekt. Ach, men wil er in FOAM "bij gebrek aan echte kunst" af en toe wat ruimte voor vrijmaken, maar fotojournalisten en documentairefotografen moeten vooral niet denken dat zij aan het niveau van 'echte kunstfotografie' kunnen tippen. (Die 'echte kunstfotografie' bestaat vrijwel altijd uit wezenloze portretten van Rineke Dijkstra-klonen en series lege interieurs, gefotografeerd met een technische camera.)

Een fraai staaltje van deze arrogante houding bleek weer afgelopen donderdag bij de opening in FOAM van twee tentoonstellingen, 'STASI Secret Rooms' van Daniel en Geo Fuchs en 'The Ninth Floor' van Jessica Dimmock. Waar de twee Duitse kunstfotografen tien minuten lang werden toegesproken en toegelicht, moest de Amerikaanse fotografe Jessica Dimmock het met een karig minuutje doen van de directrice die snel even wat regels van papier afraffelde. En daar ben je dan helemaal voor overgekomen uit New York... Ze kon haar ongenoegen over deze respectloze behandeling dan ook nauwelijks onderdrukken. Misschien moet FOAM eens wat mensen in dienst nemen die wél genoeg kennis van en oprechte interesse voor documentaire fotografie en fotojournalistiek hebben.

De Spaanse sportkrant Diario Deportivo As heeft ook de cloning tool in Photoshop ontdekt. Reden voor het klonen: op de tribune was reclame te zien voor een concurrerende sportkrant, en die wilde men blijkbaar ten koste van alles van de eigen krantenpagina's weren.

Vanmiddag in het NPS Programma 'De kunst': Hedendaagse fotografie.

Waarheid en schoonheid, gaat dat samen en hoe dan? En: hoe fotogeniek is ellende en mag het zijn? Over deze en andere vragen buigen zich de volgende gasten:

Fotojournalist Kadir van Lohuizen, die net terug is van een bezoek aan Tibet. Hij won de afgelopen jaren verschillende grote fotoprijzen, publiceert in nationale en internationale bladen (The Independent, Newsweek, Time) en geldt als één van de grote Nederlandse fotojournalisten.

Fotograaf Sander Veeneman, die de Dagbladgoud Prijs, een publieksprijs voor de beste non-profit reclame won voor zijn fotocampagne om aandacht te vragen voor honger in Afrika. Veeneman is oprichter van de stichting First 8, met zijn reclamefotografie verdient hij geld om deze stichting te ondersteunen.

Adriaan Monshouwer, directeur van fotopersbureau Hollandse Hoogte, oud-directeur van het Nederlands Foto Instituut en de Canon Gallery en voorzitter van de jury van de Zilveren Camera.

En een reportage met Magnum-fotograaf Steve McCurry, bekend van het beroemde fotoportret van het Afghaanse meisje met de groene ogen.

Presentatie: Hans Goedkoop.

17.07-17.45, Nederland 2.
Herhaling in het nachtprogramma van 00.40-06.00